System sprawności.

Na początku akapit ze specjalną dedykacją - chciałabym oświadczyć, że Wilku jest najlepszym na świecie instruktorem surwiwalu! Choć jeszcze za mało złośliwym i perfidnym, by kazać nam taplać się w błotku :( (zadowolony teraz? :D)

Sprawności, sprawności, tyle można się dzięki nim nauczyć. W niektórych drużynach nie ma wielkiego parcia na to, a uważam, że warto. Są niezwykle rozwijające i mobilizują do poszerzania horyzontów. Przede wszystkim, można znaleźć sprawności w każdej chyba dziedzinie, typowo harcerskie i obozowe, jak i artystyczne, sportowe, czy techniczne. Jak byłam małą harcereczką, cisnęłam sprawności. To daje dużo satysfakcji, że można się pochwalić jakimiś umiejętnościami. I rękaw munduru brzmi dumnie, z wypełnionymi okręgami.

Sprawności nauczyły mnie bardzo dużo, nie zapomnę nigdy chodzenia z łopatką po łące i wykopywania roślinek do zielnika, a później ich prowizorycznego suszenia. I nauczyłam się piec ciasta. Sprawności obozowe dają wiele radości, szczególnie te związane z puszczaństwem (a może po prostu jestem dzieckiem lasu). Kto nie próbował zdać milczka, nie zna życia po prostu. A i wspólne zdawanie sprawności Małego Księcia było niesamowite! Nie ma to jak chodzić 24h na boso po lesie pełnym szyszek, pamiętam to poranne jęczenie na gimnastyce.. i uciekający serek topiony. Traper, to też było coś. Zawsze mnie ciągnęło do spania w szałasie. I bania się ciemności. (nazwy sprawności oczywiście zaczerpnięte z książeczki sprawności harcerek ZHR)

Teraz też się zabrałam za sprawności, jednak z przykrością stwierdzam, że mistrzowskich jest strasznie mało. Mało w porównaniu w tymi jedno czy dwugwiazdkowymi. Ale są oczywiście dużo bardziej wymagające, a przede wszystkim czasochłonne. (kolejna rzecz wymagająca czasu...) I dają proporcjonalnie większą satysfakcję. Jednak warto by się wziąć i napisać o kilka więcej. Tak dla wygody biednych wędrowników.

I chyba najważniejsze - pamiętajmy, by sprawności dobierać do możliwości! Nie wyobrażam sobie 20-letniego wędrownika realizującego sprawność igiełki, to już nawet nie jest zabawne. Sprawności mają być dla nas wyzwaniem, mają nas uczyć, kształtować pewne umiejętności, jaki jest więc cel w bezsensownym realizowaniu zadań, które są dla nas łatwe?

Niech zdobywanie sprawności będzie dla Ciebie takim wyzwaniem, wyczynem, a zarazem zabawą. Ten filmik mi tu pasuje. Taka metafora.

"Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga, łam, czego rozum nie złamie"

I dąż do doskonałości, korzystaj z narzędzi jakie daje Ci harcerstwo, między innymi sprawności. To nie jest tylko książeczka, która stoi na półce, weź ją do ręki, i rozpisz sprawność. Może nawet postaw sobie za cel realizację jeden sprawności na miesiąc? 

Z harcerskim pozdrowieniem "Czuwaj!"

littlem